Word ik nu belazerd?

Woensdagavond, kwart over negen. Opeens wordt het koud in ons appartementje.  Ik voel aan de radiatoren en constateer, dat de ketel is uitgevallen. Nu hebben we blokverwarming, dus dat houdt in, dat er 60 gezinnen zonder verwarming zitten. Uit ervaring weet ik, dat er ’s avonds bijna nooit iemand belt met de noodlijn van de VVE. De meeste bewoners kruipen volgens mij heel vroeg onder de wol. Dus ik bel zelf wel.

De uiterst vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn zegt, dat er al twee andere bewoners hebben gebeld en dat de monteur met spoed onderweg is. Ik geloof haar en hang op. Om middernacht geloof ik haar niet meer. En de volgende dag om tien uur niet en om twaalf uur niet en ook om drie uur ’s middags niet. Intussen heb ik al vier keer weer gebeld en heb laten merken, dat me dit niet bevalt. Ik heb telkens iemand anders aan de lijn. De één zegt, dat het al is opgelost. De volgende zegt, dat de monteur onderweg is. Zij wist niet van welk bedrijf. De derde beweerde, dat zij de planning had ingelicht en nummer vier beweerde, dat zij echt geen meldingen in het systeem zag staan, ook niet van de avond daarvoor.

Wat een stelletje leugenachtige flapdrollen. Zelf lekker in het warme kantoor, totaal niet meelevend met de mensen, die al uren in de kou zitten. Geen enkel gevoel voor verantwoordelijkheid. Als je dienst erop zit, dan mag de volgende collega van dienst de shit opruimen.

Gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef, daaraan gaat ons landje naar de bliksem.

Ook alweer een foutje in de huidige opvoeding.

Enfin. De kachel is intussen weer gerepareerd. Toch wel fijn, dat ze nog even aan ons dachten.