Gisteren heb ik, misschien al wel voor de vierde keer, mij uitgeschreven bij Twitter. Ooit in 2019 begon ik uit nieuwsgierigheid een beetje mee te tjilpen. Het is nooit echt een fanatieke hobby geworden en zoals gezegd, is het niet de eerste keer, dat ik ermee gestopt ben.
En de reden voor het stoppen was ook elke keer dezelfde. Een spontaan optredende afkeer van alle negatieve berichten en commentaren waardoor je overspoeld wordt.
Blijkbaar hebben we een onbedwingbare neiging om op alles en iedereen te reageren en dan ook nog vaak op de meest verwerpelijke manier. Schelden, beschimpen, beledigen, belasteren, vernederen, enz. , het mag allemaal. En ik zeg niet voor niks „we”. Ik heb die neiging zelf immers ook. En dan doen we het ook nog anoniem. Lekker, onaantastbaar, verborgen achter een valse naam even losgaan op die ander, waar je het zo vreselijk mee oneens ben. Dat anonieme, daar deed ik dan weer niet aan mee. Ik gooide mijn sporadische tweets dan nog wel onder mijn eigen naam het internet op. En nu vraag ik mij oprecht af, wat er met mijn hersens mis is. Heb ik echt het waanidee gehad, dat mijn tweets anderen zouden veranderen? Zou mijn verontwaardigde kretologie nog ergens gelezen worden, laat staan, dat ik er iets mee zou bereiken? Natuurlijk las geen hond mijn zielig geroep in de woestijn. Natuurlijk werd er helemaal niemand tot echte wijsheid bekeerd. Natuurlijk maakten mijn tweets helemaal niets uit.
Waarom deed ik dan toch mee aan Twitter? Waarom moesten mijn eieren ook in die enorme mand vol met bagger? Ik heb ooit nog een poosje gedacht, dat het mij persoonlijk dan tenminste nog opluchtte. Even de frustraties eruit gooien en hup weer door. Ook dat, zo merkte ik, werkte toch niet echt.
Enfin, ik ben nu blijkbaar tot enige wijsheid gekomen door te concluderen, dat ik aan die ranzige bezigheid van het Twitteren niet meer mee wens te doen. Bij het twitterende deel van de massa voel ik mij niet meer thuis.
En dan ga ik nu analyseren waarom ik dan nog een Facebook en een Instagram account heb en waarom ik in Godsnaam al meer dan duizend blogs het internet op heb gedonderd.
Het verwerven van zelfkennis is best een lastig karweitje.
Herman Stel 't 
Ik heb mijzelf die vraag ook al vaak gesteld… Waarom stop ik niet met die onzin? Die vraag is moeilijk te beantwoorden. Ik ben ook al eens gestopt met Twitter, maar toch ging ik het missen. Ik meng mij nooit in discussies, maar lees af en toe artikelen die op het platform worden gelinkt. En probeer het doelloze scrollen zoveel mogelijk te vermijden.
LikeLike
Twitter is zo’n medium dat ook mij absoluut niet aanspreekt…
LikeLike