Herman Stel 't

Natuuramnesie!?

In het blog van Rob Albers, een door mij zeer gewaardeerde en bevlogen blogger, las ik over het begrip “natuuramnesie”.

Het schijnt, dat wij massaal vergeten hoe rijk en vol de natuur vroeger was. De insecten en vogels, die ten tijde van opa en oma nog leefden schijnen er niet meer te zijn. Dood of verhuisd, maar in elk geval weg. En dat is dan natuuramnesie. En natuuramnesie is heel erg. Want dan ben je er niet van doordrongen hoe wij als mensheid de wereld aan het verzieken zijn. Onze industrie, het CO-2 probleem, de opwarming van de aarde, enz. We hebben het echt niet in de gaten.

We hebben niet door, dat onze natuur totaal aan het veranderen is. Gebieden, die vroeger kurkdroog waren, worden nu weggespoeld door overmatige neerslag. En vruchtbare gronden veranderen in woestijnen. De bijbehorende flora en fauna verplaatst mee. De halsbandparkiet kan het tegenwoordig in ons land uithouden en de grote hoornaar en de tijgermug hebben het hier ook naar de zin. Exoten rukken op en wij maken ons daar zorgen over. Sommigen noemen dit verschijnsel “verarming” van onze natuur en preken hel en verdoemenis. Maar is het niet gewoon “verandering”? Transformatie? Als wij onze amnesie even vergeten en terugkijken naar de voorbije miljoenen jaren, dan heeft de aarde toch steeds transitie na transitie meegemaakt? Zou het nu werkelijk zo zijn, dat de mens er nog serieuze invloed op kan uitoefenen? Zou de druppel, die ons land op die gloeiende plaat gooit nu zo’n enorme invloed hebben?

Enfin boeken over natuuramnesie leveren de schrijvers in elk geval weer een boterham op en laten ons in elk geval weer even stilstaan bij de ongezonde dingen, die wij als mensheid uithalen. Wat zou het toch geweldig zijn als de enorme vervuilers eens wat meer verantwoordelijkheid toonden. Maar zolang wij oorlogen voeren, enorm veel bossen kappen, de auto en het vliegtuig niet massaal links laten liggen, hoeven wij er niet erop te rekenen, dat er ook maar ergens een kentering ontstaat.

En verder denk ik, dat het wegnemen van de natuuramnesie werkelijk geen ene bal uit zal maken.

Herman Stel

27 mei 2023

Beschamende voorstelling!

Vandaag mocht Nederland opnieuw getuige zijn van de welhaast misdadige en huichelachtige manier waarop onze regering de Groningers bedondert. Een toezegging van tweeëntwintig miljard euro verdeeld over een periode van 30 jaar! Het lijkt heel wat, maar afgezet tegen de gigantische opbrengsten van het aardgas, een druppel op de gloeiende plaat. Een klap in het gezicht van die Groningers, die daadwerkelijk te lijden hebben onder de gevolgen van de aardbevingen.

En dan de opzet. Er zijn vijftig punten opgesteld waaraan het geld besteed gaat worden. Vijftig punten, die zo vaag en onduidelijk zijn, dat de ambtenarij er echt alle kanten mee op kan. Een mooi voorbeeld is het punt, dat men stelt, dat er minder regels zullen zijn bij het toekennen van een bedrag indien een bewoner schade claimt. Minder regels? Hoe dan? Hoeveel minder? En wie gaat daarover? Er zal wel weer een leger aan ambtenaren op gezet worden, die zelf ook weer een aanzienlijk bedrag aan salarissen van die 22 miljard af zullen snoepen.

Het is opnieuw een uitermate vage en nu al frustrerende zak vol toekomstige ellende. Uiteraard vergezeld van de totaal inhoudsloze excuses van onze Minister President. Rutte kan er beter een cd van laten maken.

Men vroeg aan de Groningers op straat of zij er nu vertrouwen in hebben of het nu dan echt goed gaat komen. Op een enkele zwakzinnige na, heeft de Groninger dat natuurlijk niet! Als je decennia lang wordt belazerd, dan vertrouw je de politiek nooit meer. Heb je eenmaal het vertrouwen van Groningers geschonden, dan komt dat bijna nooit meer terug.

En vooral het zogenaamd “emotioneel worden” van Vijlbrief schoot menigeen in het verkeerde keelgat. Och, wat had die toneelspeler, een verdriet.

Het zou pas echt inhoud hebben als al die politici, Rutte incluis, hun baan eraan zouden verbinden als deze maatregelen niet binnen twee jaar voor een tevreden Groningen zouden zorgen.

©Herman Stel 25 april 2023

Ondergang!

Het Romeinse Rijk stortte in nadat het de laatste jaren voorafgaand aan die ineenstorting werd gekenmerkt door een periode van uitbundige decadentie. Drankmisbruik, vreetpartijen, seksuele misstanden en nog veel meer uitingen van liederlijk gedrag streden met elkaar om voorrang. De mens leek alle normen en waarden overboord te hebben gezet.

De periode voor de Eerste Wereldoorlog kenmerkte zich door een soortgelijke serie van uitingen. De Roaring Twenties stonden bol van de feesten, waarbij de grenzen van het toen geldende fatsoen stevig werden overschreden. Het lijkt erop, dat ernstige rampen en tijdperken van grote ellende en verval worden voorafgegaan door een verval van normen en waarden. Kijkend naar de geschiedenis zie je het meerdere keren gebeuren.

En momenteel lijkt het erop, dat de mensheid opnieuw zich aan het onderdompelen is in liederlijk gedrag, drank- en drugsmisbruik. We hebben massaal lak aan de ander en maken in de social media korte metten met de meningen van elke andersdenkende, waarbij bedreigingen niet worden geschuwd. Onze jeugd loopt met messen en bijna dagelijks worden er mensen overhoop geschoten. Op de televisie en in de schrijvende pers lijkt het alsof wij volop genieten van roddelprogramma’s zoals Boulevard, Shownieuws en wat dies meer zij. Zelfs de vroeger gerespecteerde programma’s zoals het RTL-nieuws en het NOS-journaal vinden het nodig om uitgebreid aandacht te besteden aan de zogenaamde “juice”.

Oorlogen in Soedan, Oekraïne, de schermutselingen rond Taiwan en China, Noord- en Zuid-Korea, om er maar een paar te noemen, maken mij niet vrolijk. De opkomst van steeds meer totalitaire regimes en de enorme drugsproblematiek dragen ook niet bij tot een relaxed gevoel van welbevinden. Ook de enorme stromen van vluchtelingen overal op de aarde zijn toch wel een bewijs, dat het wereldwijd niet best gaat.

Ik ben van nature zeker iemand van “het glas is half leeg”. En ik ben inderdaad van mening, dat we zeer waarschijnlijk heel hard op weg zijn naar de Derde Wereldoorlog. Vind je het gek?

We hadden een mooi gebouw.

Een voormalig clubgebouw van een voetbalvereniging. Prachtig opgeknapt door leden. Helder wit geschilderd en effectief ingericht. Kantoren, spreekkamers, leslokalen en voldoende magazijnen. En je hoorde helemaal niemand mopperen over de inrichting of over dat het allemaal anders moest.

En toen kreeg het management het in de bol. Eén of ander figuur, nauwelijks op de hoogte van het reilen en zeilen in ons gebouw, bedacht, dat het anders moest. De verkoop van een ander gebouw leverde voldoende financiën en dus moesten alle kantoren op dezelfde manier worden ingericht. Er moest een lobby komen, waar iedereen zich welkom zou voelen. Kantoren moesten op een andere plek in het gebouw. Muren moesten verdwijnen en andere muren kwamen er voor terug. Deuren verdwenen en glazen wanden werden verwijderd. Het moest er “open” uitzien. Er zouden zitjes komen. Of daar behoefte aan was telde niet. De dure architect bedacht en bedacht zich suf en leefde zich helemaal uit. De witte wanden zouden rood worden, want rood zat in de naam van onze club. De man realiseerde zich totaal niet, dat het harde rood mensen onrustig en opgejaagd maakt. Andere wanden, vele vierkante meters groot, werden overgeefsel bruin. En omdat een aantal dragende muren niet mocht worden gesloopt, kwam er van het open karakter, waarbij iedereen met iedereen in contact zou komen, niets terecht. Het bleef een onoverzichtelijke hokjesboel.

En nu zijn de mensen, die er echt werken nauwelijks tevreden over de veranderingen. Alleen de architect en het management zijn euforisch. Maar ja, die hoeven er ook verder niet te werken.

En wat het kost? Waarschijnlijk spreken we toch wel over vele tienduizenden euro’s. En dat terwijl het wagenpark van deze club al lang aan vervanging toe is. Zonder transport is deze club immers niks waard. En bovendien krijgt het Rode Kruis het geld toch van de gulle gevers?

Had al dat geld niet naar de hulpverlening moeten gaan? Pure en schandelijke verspilling.

Managers en hun prioriteiten! Overal hetzelfde

Supermarkt hoort bij de familie!

Wat is het toch een heerlijk gevoel als je de buurman van kleur, samen met zijn homoseksuele vriend, bij de styliste nieuwe kleding ziet uitkiezen. Zo heerlijk vertrouwd die twee en ook zo heerlijk maatschappelijk verantwoord. Wij zien hen immers dagelijks van alles meemaken. En dan komen ze samen hun entree maken, voorzien van prachtige kleding en een schotel met allerlei lekkers voor het Paasfeest. En je denkt, “dat wil ik ook! Ik wil daarbij horen,” om vervolgens zo snel als je kunt, je op de voor de deur staande leenscooter naar de dichtstbijzijnde Lidl te spoeden.

Wat is het toch een ontzettend, heerlijke beleving om een oma, verkleed als Paashaas door de koeienstront te zien modderen, eitjes verliezend, honden ontwijkend en na zo’n avontuurlijke tocht liefdevol verwelkomt te zien worden door het gezinnetje van de supermarktmanager. Een zo ontzettend vertrouwd gezinnetje, dat je haast denkt, dat jij familie van hen bent. Alleen al het aanschouwen van dit heerlijke familiegebeuren brengt jou ertoe om opnieuw die leenscooter op te zoeken om ook flink wat van die eitjes te gaan inslaan. Heerlijk! Knus en vertrouwd. Een warme verademing in deze tijden van stikstofcrisis, toelagen schandaal, aardgasmaffia praktijken van de overheid en de enorme inflatie.

Ik sla de beschrijving van de zo vertrouwde familiaire aantrekking naar de Jumbo reclamefamilie even over. Anders wordt deze emotionele rollercoaster mij teveel.

Supermarkten en super, originele reclamemakers bedankt voor deze heerlijke, dagelijkse traktaties. Jullie brengen zoveel warmte in ons leven. Dat is ook wel nodig natuurlijk, want door de achterlijk hoge prijzen kan ik de verwarming thuis niet meer betalen.