Herman Stel 't

Veel te gemakkelijk!!

Het is veel te gemakkelijk om achteraf kritiek te leveren op dingen, die fout gingen of anders uitkomen dan is beloofd of voorgespiegeld. Dus, dat moet je ook niet doen. Al wordt het ons in deze barre tijden niet gemakkelijk gemaakt.

Zo is het te gemakkelijk om minister Hugo de Jonge af te branden op zijn belofte, dat voor het eind van het jaar alle zestig plussers hun boosterprik zullen hebben ontvangen. Een mooie belofte, maar de bureaucratie in dit land, de over geprotocolleerde samenleving, verhindert dat gewoon. Huisartsen, die met pensioen zijn hebben immers geen verstand van injecties geven. Eigen spontane initiatieven om in de vrije tijd de eigen patiënten te gaan “boosten” zijn uit den boze. Dat weet toch iedereen. Dat kun je Hugo echt niet kwalijk nemen.

Het is ook wel echt heel gemakkelijk om de G.G.D. de schuld te geven van de traag verlopende boostercampagne. Het kost nu eenmaal veel tijd om de eerder gesloten priklocaties weer opnieuw in te richten. In sommige gevallen hebben de gemeenten nu eenmaal aan sportverenigingen beloofd, dat zij meer recht hebben op het gebruik van de sporthal dan de G.G.D. En de nood is toch niet zo hoog, dat er sprake kan zijn van het vorderen van die locaties. Welnee, dat begrijpt toch iedereen. Dat kun je onze regering niet kwalijk nemen.

En dat we zouden zeggen, dat het inrichten van bepaalde priklocaties een beetje traag of knullig verloopt is ook wel heel erg gemakkelijk. Zo’n bedrijf, dat de vloer van de sporthal moet leggen heeft nu eenmaal niet meteen twintig man klaar staan voor die job. Nee, dat werk is een secuur werkje, dat je niet even kunt laten doen door bijvoorbeeld een compagnie soldaten van de genie. Die zijn daar niet voor opgeleid en zouden dan toch wel eerst een cursus moeten volgen. Dat begrijpt toch iedereen. Een brug bouwen over een rivier is wel even een ander klusje dan vloerplaten tegen elkaar leggen. Toch?

Ons land slaat zich op de borst als we het hebben over kwaliteit leveren op logistiek gebied. Echter deze relatief eenvoudige klus, waar we ook vorig jaar al veel ervaring mee op hebben gedaan, gaat onze mogelijkheden te boven en dus moeten meneer en mevrouw Jansen uit Schiedam hun prik gaan halen in Den Haag en kunnen daar pas half januari terecht en moet de helft van de zestigplussers een computercursus gaan volgen voor het online maken van afspraken, omdat in deze tijd van hoog technische ontwikkelingen wij het niet voor elkaar krijgen om telefonische afspraken goed te regelen. Overigens kunnen meneer en mevrouw Jansen ook niet meer samen komen voor de prik. Hij mag om negen uur ’s ochtends komen en zij om half tien ’s avonds.

Verdorie. Nu zit ik per ongeluk toch weer kritiek te leveren.

De paniek slaat toe!

De meest recente persconferentie van ons kabinet maakt het overduidelijk, dat de deskundigen in paniek zijn geraakt. Alle plannen en maatregelen hebben in de afgelopen twee jaren er niet toe geleid, dat wij ook maar enigszins uitzicht hebben op het einde van de pandemie. Een hoog percentage geprikte medemensen bracht niet de beoogde veilige situatie en de huidige nieuwe, zeer haastig ingevoerde lockdown geeft aan, dat wij weer terug bij af zijn.

Ik geloof zondermeer, dat gevaccineerd zijn ervoor kan zorgen, dat je minder ziek zou kunnen worden. Maar het is ook wel duidelijk, dat gevaccineerd zijn geen garantie is, dat je niet heel flink ziek kunt worden of zelfs kunt overlijden.

Het onder controle krijgen van het virus is dus een illusie gebleken. En zelfs als een virusvariant lijkt af te nemen, dan staat een volgend virus, dat nog besmettelijker is, klaar om ons allemaal opnieuw te belagen. De ene aanval volgt op de andere en in die zin is het inderdaad een oorlog geworden. We mogen ons oprecht flink zorgen gaan maken over de “killervariant” , die mensen in rap tempo zal doden, zonder, dat er ook maar een werkend vaccin is ontwikkeld. Veel filmmakers hebben daar in het verleden al een behoorlijk, gruwelijk toekomstbeeld van geschilderd. Gelet op de huidige onmacht ten opzichte van de Omikron variant mogen wij ons oprechte zorgen gaan maken. De haast machteloze uitroepen van onze bestuurders, dat het halen van de boosterprik het enige redmiddel voor ons volk zal zijn, spreekt boekdelen.

En nu? Tja, geen idee! Kilo’s mondkapjes inslaan, rubberen handschoenen aan zodra je naar de supermarkt gaat, zandzakken voor de deur en liters, heel veel liters whiskey, denk ik.

©Herman Stel dec.2021

Oude wijn door oude zakken.

Vandaag mochten wij opnieuw genieten van een uitermate nuttige bijdrage aan de algemene verwording van het onderwijs. Het grote orakel, adviseursclubje van onze regering, de Onderwijsraad moest opnieuw een rechtvaardiging van haar bestaan afgeven.

En zoals altijd trok men een doos met totaal beschimmelde, aangevreten stukken oud brood uit de kast. Men stelt, dat scholen steeds vaker extra (bij)lessen aanbieden en daarbij vaak samenwerken met commerciële organisaties. Ja hoor! Dat is toch niet zo raar als je bedenkt, dat de huidige managementcultuur in het onderwijs daarop juist al jarenlang aanstuurt. Het onderwijs wordt immers, evenals de zorg, gezien als een bedrijf, dat je ook bedrijfsmatig moet inrichten en leiden. Niet voor niets spreekt de doorsnee onderwijsmanager al lang niet meer over contacten en contactpersonen, maar over stakeholders en worden leerkrachten al jarenlang gezien en behandeld als productie-eenheden.

Dus wat de Onderwijsraad in al haar gespeelde verontwaardiging constateert en verwerpt is een regelrecht gevolg van het overheidsbeleid.

Dat de commercie een duidelijke plek heeft verworven in het onderwijs is ook niet zo gek. De jarenlange bezuinigingen door de onderwijsbesturen hebben schoolleiders massaal in de richting van sponsoring gestuurd. Dat begon in de jaren zeventig van de vorige eeuw al met het gebruik van „gratis” lesmaterialen van de uitgeverij Zon. En of daar sponsoring op zat. Behoorlijk!

Ook hebben veel besturen en gemeenten veel geld op de plank laten liggen of uitgegeven aan dure nascholingstrajecten, zodat er nauwelijks geld overbleef voor onderhoud van schoolgebouwen en schoolomgeving. En dus kozen de directeuren van de scholen voor externe financiering om de school op te knappen. Immers, die besturen die op de centen bleven zitten, eisten wel dat er nieuwe leerlingen gelokt werden. Logisch dat er dan wel een bord aan de school kwam te hangen met daarop de namen van de weldoeners.

Ik kan me echt weer eens oprecht druk maken over de meer dan hypocriete insteek van deze meer dan overbodige Onderwijsraad. Laten die leden van de Onderwijsraad maar gauw voor de klas gaan staan. Er is immers een groot tekort aan leerkrachten.

Ik vrees echter, dat het gros van de leden dat niet eens zou kunnen.

Ontmenselijking.

De kranten staan de laatste jaren voortdurend bol van het schelden en mopperen op vele instanties, die de menselijke maat niet meer omhelzen, maar afstandelijk en zelfs vijandig de burger tegemoet treden. De toeslagenaffaire mag daar wel een dieptepunt bij worden genoemd, maar ook het feit, dat de belastingdienst het bestaat om hele volksstammen te bestempelen als onbetrouwbaar en zelfs fraudeur, is een schrijnend voorbeeld van de onmenselijke benadering van de burger. Ook de sociale woningbouwverenigingen, de sociale dienst en het U.W.V. scharen zich in dit rijtje.

Hoe is het toch mogelijk, dat er mensen zijn, die werkend in zo’n instituut, opeens hun menselijkheid verliezen? Het lijkt wel zo, dat het hanteren van protocollen en de van bovenaf opgelegde voorschriften leiden tot angst en onverschilligheid. Blijkbaar hoef je je dan niet meer schuldig te voelen als je duizenden gezinnen dupeert of zelfs ruïneert. Eigen verantwoordelijkheid is verdwenen en men verschuilt zich graag achter het instituut zelf. „Het is immers niet mijn schuld of verantwoordelijkheid! Het is de schuld van de Belastingdienst of de schuld van de politiek!” Ja, maar wie is die Belastingdienst dan? Wie is die Sociale Dienst?

Uiteindelijk is het allemaal terug te voeren op die vermaledijde managementcultuur, die ons land overal in de greep houdt. Deze van bovenaf gereguleerde en dood geprotocolleerde cultuur zorgt voor een verregaande afstandelijkheid bij de medewerker, die ook nog voortdurend in angst leeft omtrent het voortbestaan van de eigen baan.

En dus maar weer Kamervragen, een onderzoek en enquête om de handen weer eens collectief in onschuld te kunnen wassen.

Zou het helpen als we als grondregel zouden invoeren, dat bij misstanden consequent de betrokken managers hun ontslag zouden krijgen, zonder ontslagvergoeding en met de bepaling, dat zij nooit opnieuw in soortgelijk werk mogen worden aangenomen?

De moeite van het uitproberen waard, lijkt mij.

Afspiegeling van het Volk?

Er is de laatste jaren een hoop aan de hand in ons Parlement. Was het vroeger een statige zaal bevolkt door hoog opgeleide en meestal beschaafde volksvertegenwoordigers, tegenwoordig is dat wel anders. De mensen, die ons menen te vertegenwoordigen hebben meestal niet meer een opleiding die zelfs maar in de buurt van V.W.O. of Universiteit komt. En als dat toch zo is, dan laten zij het vaak niet merken. Ook de manier van omgaan met elkaar kun je echt niet meer tot een redelijk niveau van beschaving rekenen.

Het elkaar beschimpen, bedreigen en op grove manier beledigen is aan de orde van de dag en de uitdrukking “Doe es even normaal joh!” is hierbij nog wel tot de meer beschaafde te rekenen.

Er is ooit een regel afgesproken waarbij men elkaar niet rechtstreeks aanspreekt. Die regel heeft onder meer tot doel, te voorkomen, dat meningsverschillen persoonlijk worden. Het moet immers om de inhoud gaan. Mede door het verval van normen en waarden, ook in het Parlement, wordt die regel nauwelijks meer toegepast. En het moet gezegd worden, de voorzitters van de Tweede Kamer is dit mede aan te rekenen. Ook de huidige voorzitter komt bij wangedrag van Kamerleden niet verder dan het roepen van “Foei! Mag niet! Niet weer doen hoor!” En eigenlijk zou zo’n voorzitter het wangedrocht, dat meent een ander te moeten beledigen en bedreigen, tot de grond moeten afbranden. Maar angst, onzekerheid en vrees voor zetelverlies regeren ons Parlement.

Als we kijken naar wat er in dit landje allemaal aan de hand is, zoals opstandjes, vernielingen, belagen van de hulpdiensten, etc. dan kunnen we inderdaad concluderen, dat er in het Haagse Parlement een perfecte afspiegeling van het volk zit.

En toch voel ik mij al jaren niet meer door die lui vertegenwoordigd. Ik snap er niets van.