Zorg om de Zorg!

We horen voortdurend van het tekort aan leerkrachten en we horen voortdurend over het tekort aan verpleegkundig personeel en artsen. En in de praktijk zijn dat zaken waar je je niet al te druk om maakt, als je er niets mee te maken hebt.

Dat veranderde voor mij in de afgelopen week heel drastisch. Ik liep in de afgelopen maanden tegen een vervelende en lastige kwaal aan, waardoor lopen en zitten nog een dingetje werd. Op een bepaald moment werd de pijn dusdanig, dat pijnstillers niet adequaat meer leken en ik toch wel heel graag met een gerust hart het weekend in wilde gaan. De polikliniek waar ik onder behandeling was, was al vanaf half twee ’s middags niet meer bezet. Dus daar ving ik bot. Daarna maar gebeld met de huisarts. Overigens moet je dan vanaf 12 uur ’s middags al kiezen in het menu voor „levensbedreigende situaties “. De dienstdoende huisarts gaf aan, dat zij voor mij zou bellen met de spoedeisende hulp (SEH) van een ander ziekenhuis. Iets later belde zij mij terug en vertelde, dat ik daar terecht kon en  verwacht werd met zelfs de „status” extra spoed.

Na een korte rit met de taxi, bleek dat men helemaal niets wist van mijn komst. Mijn bloeddruk bleek opgelopen te zijn tot meer dan 200. Na de intake mocht ik naar de wachtkamer. Mijn vrouw moest elders wachten. Het wachten duurde 4 uur. Vier uur zonder enig idee over hoe lang het nog zou duren, want de chirurgen hadden het erg druk. Dat klopt wel, want ik zag de dienstdoende artsen voortdurend heen en weer lopen met een mobieltje aan het oor. Overigens geen kritiek hoor. Ik heb hen in die 4 uren veel goed werk zien doen. Hechten van kapotte lippen, beoordelen van allerlei breuken etc. Maar er liepen er gewoon te weinig. Een mevrouw met een kapotte lip en twee gebroken polsen wachtte ook al meer dan drie uur op hulp.

Ook complimenten voor de verpleegkundige op de SEH. Het was er maar één maar zij werkte zich drie slagen in de rondte. Dan weer gips aanleggen, dan weer verslag in de computer maken. Zij had echt geen tijd voor een kopje koffie. En wel heel vriendelijk blijven en mij geduldig op mijn gemak stellen.

Toen men na 4 uur aan mij toekwam bleek men niet de expertise „in huis te hebben” om mij te helpen en ik mocht een nachtje blijven. Wel op de slaapzaal van de SEH, want het ziekenhuis had verder geen bedden vrij. Opnieuw alle complimenten voor de geboden hulp. Die mensen zijn goud waard. Dat er geen bedden aangeboden konden worden had, zo bleek, te maken met het tekort aan personeel. En dat laatste werd nog eens bevestigd, toen ik de volgende ochtend wakker werd uit mijn, door pijnstillers veroorzaakte bewusteloosheid. Er was slechts één broeder beschikbaar voor 12 patiënten. Met een geweldig gevoel voor humor, veel geduld en een onverwoestbare instelling moest hij iedereen temperaturen, bloeddruk opmeten, verband verwisselen, ontbijt verzorgen enz., enz. Wat een kanjer.

„Straks krijg ik hulp van iemand van de operatiekamer”, zei hij blij.